Καλή χρονιά!

Παραμυθία

Αρχοντία Κάτσουρα

Ο χρόνος τελειώνει, έρχεται ένας καινούργιος –και όσο η ελπίδα φουσκώνει σαν μπουμπουκάκι την άνοιξη άλλο τόσο η γριά πείρα σού λέει ότι, εντάξει, δεν θα διαφέρει και πολύ από τον προηγούμενο.

Αν δεν αποφασίσεις κι εσύ να αλλάξει λίγο, θα είναι ίδιος κι απαράλλαχτος, με τις ίδιες χαρές πάνω-κάτω, τις ίδιες λύπες -αν και μεγαλώνοντας τις αντιμετωπίζεις περισσότερο στωικά- και την ίδια ρουτίνα. Οι μεγάλες αλλαγές δεν έρχονται αν δεν τις επιδιώξεις. Συχνά δεν έρχονται ακόμη και αν αφιερώσεις όλη σου την ενέργεια σ’ αυτές.

Πώς λέγεται αυτό; Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως, όταν κινείσαι εκ του ασφαλούς, κρατώντας καβάτζες και κλειδώνοντας με διπλά κλειδιά, στο τέλος χαμένος βγαίνεις. Γιατί ό,τι δεν δίνεις ποτέ δεν θα το πάρεις πίσω, γιατί, αν δεν χαμογελάσεις, δεν θα δεις χαμόγελο στον καθρέφτη και γιατί η ζωή είναι μικρότερη απ’ όσο περιμένεις και μπορεί να φτάσεις στα 100 και ευτυχισμένος να μην είσαι.

Μια φίλη μου καλή με ρώτησε λοιπόν ποια είναι η απόφασή μου για τη νέα χρονιά. Της είπα ότι ποτέ δεν λαμβάνω αποφάσεις για τον επόμενο χρόνο. Επειδή όσες φορές προγραμμάτισα ή σχεδίασα κάτι, τελικά αυτό δεν έγινε.

Η ζωή μού έφερε άλλα, κάποια καλά και κάποια δύσκολα, μου ανέτρεψε σχέδια, με έκανε να εγκαταλείψω στόχους και όνειρα, αλλά και να χτίσω άλλα. Έχουν μείνει και μερικά που ακόμη νιώθω πως έχω καιρό να κάνω…

Πάντως με έβαλε σε σκέψη. Είπα να βάλω ένα στόχο για την καινούργια χρονιά, κάτι που να εξαρτάται αποκλειστικά μόνο από μένα, ούτε από τη δουλειά, ούτε από τους φίλους, ούτε από τα χρήματα -αυτά δεν πολλαίνουν ό,τι και να κάνω, κουκιά μετρημένα, που λέγαν οι παλιοί.

Αλλά τι θα μπορούσε να είναι αυτό; Αρχισα να μετράω και ο λογαριασμός βγήκε κάπως μακρύς: να διαβάσω περισσότερα βιβλία, να προλάβω επιτέλους να πιάσω ξανά τα πινέλα και τα λάδια μου, να κάνω ένα ταξίδι, να βγαίνω έξω πιο συχνά, να γελάω πιο πολύ -αυτό το έχω τόσο μεγάλη ανάγκη, ώστε το εύχομαι σε όλους, μήπως η ευχή αγγίξει κι εμένα.

Να θυμηθώ πώς είναι να είμαι ανέμελη, χωρίς η αγωνία για το αύριο να σκιάζει τις σκέψεις. Να νιώσω καθησυχασμένη ότι όλα μπορούν να πάνε καλά, ακόμα και αν η αίσια λύση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, ακόμη και αν φόβοι που βασίζονται στη λογική μού βάζουν φρένο.

Πάει, τον έχασα στο τέλος τον λογαριασμό. Αυτά που πιάνονται και μετριούνται έγιναν μη απτά και με τύλιξαν σαν σύννεφο που φτάνει στο άπειρο. Κοίταξα γύρω, σηκώθηκα από την καρέκλα και άρχισα να αγγίζω τα αντικείμενα.

Το γραφείο, την καρέκλα, το ανάγλυφο των χρωμάτων σε έναν πίνακα με έναν φάρο σε μια αγριεμένη θάλασσα. Εκεί, στα κύματα τα φτιαγμένα από λάδια και νέφτι, έκλεισα τα μάτια μου.

Φαντάστηκα ότι είναι ρευστά, ότι δεν με τσιμπούν οι κορυφές τους, αλλά είναι από νερό αλμυρό και μέσα τους κρύβουν τους θησαυρούς του ωκεανού. Βυθίστηκα στην αίσθηση του νερού, έτσι όπως όταν βουτώ στη θάλασσα και αφήνομαι για να πάρει όλο μου το βάρος, ό,τι δεν ελέγχω και ό,τι επέλεξα να με βασανίζει.

Κι εκεί βρήκα την απόφασή μου για τον καινούργιο χρόνο -ίσως να μην κοστίζει τίποτα, ίσως και να στοιχίσει τα πάντα. Να αφεθώ στον νέο χρόνο, όπως αφήνομαι στη θάλασσα. Αυτή που όλα τα γιατρεύει και όλα τα σμιλεύει. Αν είμαι βράχος άγριος, θα γίνω λεία σαν βότσαλο, αν είμαι ήδη λεία, το άγγιγμά της θα είναι χάδι και θα γλιστρήσω μέσα της, αν είμαι ψάρι θα κολυμπήσω.

Θάλασσα. Τώρα είναι σαν να στέκομαι μπροστά της, μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα, με τον αέρα να ανακατεύει τα μαλλιά μου και να με ξεκουράζει. Και νομίζω ότι χαμογελάω.

Καλή χρονιά.

 Πηγή: http://www.efsyn.gr/arthro/paramythia