Πολύ συχνά τα όμορφα πράγματα προκύπτουν αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, από προσωπικές προσπάθειες ανθρώπων που δεν διαθέτουν οικονομικά μέσα και δυνατότητες κρτατικών επιχορηγήσεων, αλλά ωθούνται επίμονα από την αγάπη για τον τόπο τους.
Στον Ζαγόρι, στον τομέα των μουσείων και των εκθέσεων υπάρχουν τα παλιότερα παραδείγματα του Λαζαρίδη στο Κουκούλι και του Τόλη στους Κήπους, αλλά και τα πιο πρόσφατα, του Οικονομίδη στον Ελαφότοπο και του Χρηστογούλα στο Βραδέτο.
Ο Στέφανος Χρηστογούλας δεν καταφέρνει σχεδόν ποτέ να αντισταθεί στο μεράκι του για το Ζαγόρι. Κι όταν γκιζεράει χωριά και βουνά, έχει πάντα μαζί του τη φωτογραφική του μηχανή.
Και καθώς είναι ένας από τους πιο πείσμονες ανθρώπους του τόπου μας, κατόρθωσε, παρά τα "δεν γίνεται" και τα "τι τα θέλ'ς αυτά", να στήσει και να διατηρεί μια αξιόλογη φωτογραφική έκθεση στο Βραδέτο, με ίδιους πόρους και "ίδιον" μόχθο.
Η αίσθηση που μένει στον επισκέπτη, εκτός από την ωραία εικαστική περιπλάνηση στις ομορφιές του Ζαγορίου είναι και η ζεστασιά της προσωπικής επαφής με τον άνθρωπο που δημιούργησε και συντηρεί την έκθεση. Η κουβέντα με το λουκούμι και το τσίπουρο, η διάχυτη αγάπη για τον τόπο είναι στοιχεία που δεν μπορούν να μας προσφέρουν ούτε κρατικές επιχορηγήσεις ούτε γραφειοκρατικές "διαχειρίσεις". Αντίθετα είναι στοιχεία που, όπως λέει και το Σύνταγμά μας, "επαφίενται στον πατριωισμό των Ελλήνων". Κι αυτός ο πατριωτισμός είναι ένα από τα πιο αισιόδοξα μηνύματα για την χώρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου