Αχ, χελιδόνι μου...

Στη μελλοντική μητρόπολη του κόσμου, στο Πεκίνο, το νέφος της αιθαλομίχλης κρύβει τον ουρανό μέρα και νύχτα. Οι κάτοικοι της πόλης κοιμούνται και ξυπνούν μέσα στην «αχλύ της ανάπτυξης», χωρίς να βλέπουν ήλιο και ουρανό.

Τραγική ειρωνεία, σε μια πόλη όπου ο ουρανός λατρεύτηκε όσο πουθενά αλλού. Η πλατεία και η πύλη Τιεν Αν Μεν, (που σημαίνει Πύλη της Ουράνιας Ειρήνης) και ο Ναός του Ουρανού βρίσκονται σ ένα σκοτεινό, αποπνικτικό τοπίο.

Και η κυβέρνηση, για να ανεβάσει το ηθικό των κατοίκων, τοποθέτησε τεράστιες γιγαντοοθόνες στην «Πύλη της Ουράνιας Ειρήνης», για να βλέπουν οι κάτοικοι σε ποιο σημείο του ουρανού βρίσκεται ο ήλιος…

Η «Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας» θεωρείται από τους «σοφούς» της οικονομίας ως ένα οικονομικό θαύμα, με ξέφρενους ρυθμούς «ανάπτυξης», στηριζόμενη σ’ ένα σύστημα κρατικού καπιταλισμού. Οι αριθμοί δείχνουν μια θαυμάσια εικόνα, σε αντίθεση με τους ανθρώπους και το περιβάλλον. Αυτό είναι το κυρίαρχο πρότυπο για το μέλλον της ανθρωπότητας, το οποίο υιοθετούν και προωθούν οι σοφοί και οι δυνατοί του κόσμου. Ένα πρότυπο αφύσικο, απόκοσμο, ένας κόσμος χωρίς τα αυτονόητα αγαθά της φύσης -τον ήλιο, τον αέρα, το νερό.

Και όμως! Η ζωή δεν είναι μονόδρομος, όπως με χίλιους δυο τρόπους θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε…

«Μου πήραν τον ήλιο μου, αλλά εγώ θα τον βρω.

Κανόνισα μια μυστική συνάντηση μαζί του

όπως εκείνος που πηγαίνει για παράνομο τύπο

ή για παράνομο υλικό. Θα γιομίσω τον κόρφο μου

μεγάλα φύλλα χρυσαφιού και λάμπες για την κρύπτη μου,

πριν μου αφανίσουν την ψυχή, να τη κυκλοφορήσω

χέρι με χέρι μες τη νύχτα».

Νικηφόρος Βρεττάκος, «Ο ήλιος μου»