Η ιδιωτικοποίηση του νερού

Το «Monitor» της δημόσιας γερμανικής τηλεόρασης ερευνά τον ρόλο της Κομισιόν στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων. Η εκπομπή της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης «Monitor» έκανε πρόσφατα μια έρευνα για τις πιέσεις που ασκεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις χώρες μέλη της Ε.Ε. για να ιδιωτικοποιήσουν τις υπηρεσίες ύδρευσης.

(Μπορείτε να δείτε το ρεπορτάζ στη διεύθυνση:

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=BW9P15X2Dto)

Το ρεπορτάζ αναφέρεται στην περιοχή Pacos de Ferreira της Πορτογαλίας, όπου επιβλήθηκε η ιδιωτικοποίηση και όπου μέσα σε λίγα χρόνια τα τιμολόγια αυξήθηκαν 400% και συνεχίζουν με αύξηση 6% κάθε χρόνο. «Δεν μπορούμε πια να πιούμε νερό, όπως πίναμε στο παρελθόν. Δεν είναι καλό», λένε οι κάτοικοι της περιοχής, που ήταν από την αρχή αντίθετοι στην ιδιωτικοποίηση.

Το 8λεπτο βίντεο  στη συνέχεια πηγαίνει στο κέντρο του προβλήματος στις Βρυξέλλες. Εκεί ερευνά σε βάθος την κατάσταση και παρουσιάζει έγγραφα που αποδεικνύουν την απόφαση για «άνοιγμα της αγοράς του νερού», ξεκινώντας από τις χώρες του Νότου, μια αγορά που την υπολογίζουν σε τριψήφια δις. Όσο για το ποιους έχει ως συμβούλους, στην ομάδα ειδικών που χαράσσουν την πολιτική του νερού, ο επίτροπος Barnier, ο ισχυρός άντρας της Κομισιόν, το ρεπορτάζ μάς πληροφορεί ότι είναι το Steering Group, που αποτελείται από τους γενικούς διευθυντές των μεγαλύτερων πολυεθνικών του χώρου.

«Το γκρουπ δεν το επέλεξα εγώ» δηλώνει ο Barnier. «Αν με ρωτάτε αν θα έπρεπε να είναι αυτό το γκρουπ πιο ισορροπημένο, απαντάω ναι» λέει όταν ο δημοσιογράφος του διαβάζει τη λίστα των συμμετεχόντων...

«Το νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα ή μπίζνες δισεκατομμυρίων δολαρίων; Φαίνεται ότι οι Βρυξέλλες αποφάσισαν. Στο μέλλον το νερό θα ανήκει στις πολυεθνικές αντί σε όλους εμάς.» Με αυτές τις φράσεις κλείνει ένα ρεπορτάζ μιας πραγματικής εκπομπής ειδήσεων, μιας πραγματικής δημόσιας τηλεόρασης. Της γερμανικής... Και στα δικά μας!

Πηγή: www.savegreekwater.org

Κι ένα σχετικό άρθρο από το διαδίκτυο:

Οι κλέφτες των νεφών

Είναι ωραία τα σύννεφα. Κι όταν είναι ένα μοναχό του, στη μέση ή στην άκρη του ορίζοντα, και μοιάζει σα να ξέμεινε απολαμβάνοντας την μοναξιά του. Κι όταν είναι πολλά, μαζεμένα, γκρίζα και βαριά. Κι όταν είναι λίγα, και σέρνονται αργά-αργά ή τρέχουν, λες και είναι τα κουτάβια του ουρανού που παίζουν.

Ποτέ δεν τα βλέπουμε όμως σα νερό! Κι όμως, τα σύννεφα είναι το νερό μας! Το νερό που εξατμίστηκε, το νερό που θα ξαναγυρίσει. Ένας πλανήτης χωρίς σύννεφα θα ήταν βαρετός και μονότονος. Ένας πλανήτης χωρίς σύννεφα νερού θα ήταν απλά νεκρός. Κι αν μας τα κλέψουν; Αν, καθώς τ’ αγναντεύει κανείς, αρχίσει να διακρίνει logos ιδιοκτησίας;

Το νερό λοιπόν. Κάτι ειπώθηκε (και γράφτηκε) στα τέλη του 2004 επ’ αυτού:

Η τεχνολογία της εμπορευματοποίησης στηρίζεται στην επιστήμη της κατασκευής αναγκών και επιθυμιών. Κι αυτή, με τη σειρά της περιστρέφεται γύρω από τη δημιουργία ελλείψεων. Υπάρχει μια αντίθεση στις λέξεις «δημιουργία ελλείψεων», που, αν τη σκεφτεί κανείς, συμπεραίνει (και σωστά) ότι είναι εκτρωματική. Αλλά τέτοια ακριβώς είναι η αλήθεια του καπιταλισμού. Χωρίς τη δημιουργία και τον έλεγχο της σπανιότητας, κάθε εμπορευματοποίηση θα έχανε τη νομιμοποιητική της θεμελίωση. Και η κατασκευή της σπανιότητας δεν είναι απλή. Περιλαμβάνει το χειρισμό ενός πλήθους παραμέτρων των ανθρώπινων συμπεριφορών και των κοινωνικών σχέσεων.

Μιλώντας για το νερό, η σπανιότητά του, για εκατοντάδες αιώνες, ήταν συνάρτηση φαινομένων ανεξέλεγκτων από την κοινωνική θέληση και τον ανθρώπινο σχεδιασμό. Με πίστη σε θεούς ή χωρίς αυτήν, το κλίμα σε κάθε τοπική του έκφανση ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας για την έλλειψη ή περίσσεια νερού. Όποια κοινωνική τεχνογνωσία αναπτύχθηκε ποτέ σχετικά με την εκμετάλλευση του νερού (και έχουν αναπτυχθεί πολλές τέτοιες, αξιοθαύμαστες ακόμα και σήμερα) αφορούσε την εξωτερική σχέση των κοινωνιών με τον κύκλο του νερού. Οι εποχές λειψυδρίας όπως εκείνες των πλημμυρών (σε όσες ζώνες του πλανήτη υπήρχαν τέτοιες διακυμάνσεις στις βροχές) ήταν εξίσου καταστροφικές και άρα θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται. Αλλά κανείς δεν μπορούσε να επέμβει στον κύκλο του κλίματος και του νερού. Παρεκτός με προσευχές. Για τις κοινωνίες του ώριμου καπιταλισμού η σχέση με το καθαρό νερό εξελίχθηκε διαφορετικά.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη, που κατά τους απολογητές της είναι το πλέον λαμπρό κατόρθωμα τμήματος του ανθρώπινου είδους από καταβολής ζωής στον πλανήτη, κατασκεύασε σιγά-σιγά και «ασυνείδητα» μια ορισμένη έλλειψη νερού. Από ένα σημείο και μετά (τις τελευταίες 3 δεκαετίες) η κατασκευή αυτής της έλλειψης άρχισε να γίνεται μισοσυνειδητή. Και έχουμε φτάσει στο σημείο που είναι όλο και περισσότερο σχεδιασμένη.

Η συνηθισμένη ρητορεία τα τελευταία χρόνια ξεκινάει με μια επιβλητική παρέλαση αριθμών. Ο πλανήτης γη σκεπάζεται κατά 70% από νερό… Αλλά απ’ αυτό «μόνο» το 2% είναι καθαρό… Και απ’ αυτό «μόνο» το 0,5% είναι προσβάσιμο για ανθρώπινη χρήση (το υπόλοιπο είναι κυρίως παγωμένο στους πόλους…) Μόνο, μόνο, μόνο! Αμέσως αυτή η ραγδαία μετάπτωση από τον αριθμό 70 στον αριθμό 2 κι ύστερα στον αριθμό 0,5 είναι μια χοντροκομμένη παράσταση σπανιότητας. Χοντροκομμένη, αφού γίνεται μεν αντιληπτή σαν ακραία «συρρίκνωση ποσότητας», χωρίς όμως να μπορεί κανείς εμπειρικά να καταλάβει ούτε σε τι ποσότητες αντιστοιχεί, ούτε σε τι χρήσεις. Κάποιος ειδικός θα πεταχτεί εδώ και θα συμπληρώσει ότι το καθαρό νερό των βροχών που πέφτουν στη γη κάθε χρόνο είναι 40 με 50 χιλιάδες κυβικά χιλιόμετρα -ένας όγκος που δεν μπορούμε να συλλάβουμε.

Αλλά τι είναι αυτό το νερό; «Πολύ» ή «λίγο»; Όχι αρκετό σίγουρα, αφού έτσι μας λένε! Αν ζούμε σε ένα πλανήτη τόσο «πλούσιο» σε νερό, γενικά (70%) και τόσο συγκριτικά «φτωχό» (0,5%) σε καθαρό νερό, τότε βρισκόμαστε στα πρόθυρα της δυστυχίας. Πώς δεν το είχε προσέξει κανείς τόσους αιώνες ότι διαλέξαμε λάθος πλανήτη και λάθος γαλαξία;

Και η παρέλαση των αριθμών συνεχίζεται απειλητική. Το νερό δεν συγκεντρώνεται εκεί που ζουν οι διψασμένοι και για κάποιον όχι ιδιαίτερα μυστηριώδη λόγο, ενώ οι πλούσιοι των καπιταλιστικών κοινωνιών φτιάχνουν τα καταφύγιά τους μακριά από τις πόλεις, οι φτωχοί συρρέουν σ’ αυτές… Πρόβλημα, μεταξύ άλλων και νερού… Ύστερα η κατανάλωση νερού παγκόσμια διπλασιάζεται κάθε 20 χρόνια… Μήπως κάποιοι απεργάζονται το φρικτό θάνατό μας από τη δίψα; Εδώ κι εκεί φαίνεται ότι διψάνε κιόλας στ’ αλήθεια… Μήπως πλησιάζουμε στη στιγμή της αποκάλυψης;

…Σαν υλικό, το Η₂Ο,το νερό του πλανήτη, δεν δημιουργείται από κανέναν. Δεν κατασκευάζεται. Ούτε καταστρέφεται ή εξαφανίζεται, πλην εκείνων των (ελαχίστων) ποσοτήτων του, που δεσμεύονται σε μόρια υλικών που παράγονται με χημικές αντιδράσεις. Μιλώντας γενικά, η ποσότητα νερού στο σύνολό της, και η ποσότητα πόσιμου νερού (που δημιουργείται διαρκώς απ’ τη φυσική απόσταξη της εξάτμισης επιφανειακών υδάτων) παραμένει σταθερή. Εκείνο που μπορεί να αλλάζει και τελικά εκείνο που έχει αλλάξει σημαντικά, είναι αφενός η χρήση και αφετέρου τα περιεχόμενα του νερού πέραν του υδρογόνου και οξυγόνου. Σ’ αυτά τα δυο πεδία, της σύστασης του νερού, είναι που η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει υπάρξει παθολογικά καθοριστική.

Related Link: http://sxedia.espivblogs.net/