Με αφορμή την παρουσιαση του νέου ποιητικού έργου του Τίτου Πατρίκιου στα Γιάννινα:
"Εκεί που συλλογίζεσαι ποιος είσαι και τι έκανες
Πόσο επιδείχτηκες στο κοινό για να του αρέσεις
Πώς κλείστηκες τόσο πολύ για να προστατευτείς
Σε τι έφταιξες σ’ εκείνους που σε απέρριψαν
Για πόσο καιρό το ανέβαλλες κι εσύ να τους απορρίψεις
Πότε έδωσες ένα στήριγμα σε κάποιον που το χρειαζόταν
Πότε εγκατέλειψες τον άνθρωπο που σε είχε ανάγκη
Πόσο αντέδρασες όταν έβλεπες να πλουτίζουν
Αυτοί που έλεγαν ότι μάχονται για τους φτωχούς
Όταν άκουγες να δημηγορούν υπέρ των αδικημένων
Εκείνοι που αδικούσαν έχοντας πάντα δίκιο
Πόσο ενίσχυσες αυτούς που τους προσφέρθηκες να σε δυναστεύουν
Πόσο με τη δράση σου βοήθησες ν’ ανατραπούν
Ως πότε απόλυτα δεχόσουν τις μονολιθικές αλήθειες
Πόσο αντιπάλεψες την κάθε φορά ακράδαντή σου πίστη
Για πόσο φερόσουν σαν πιστός, ενώ πια δεν πίστευες
Πόσο αφέθηκες στις παρορμήσεις σου, πόσο τις δάμασες
Πόσο προχώρησε η γνώση σου, πόσο δοκιμάστηκε
Ως πού κατόρθωσε να φτάσει η πράξη σου, που στόμωσε
Πόσο άργησες ή πόσο βιάστηκες για μια κρίσιμη απόφαση…
Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση."
Όχι μόνο την ώρα μιας επικείμενης καταστροφής
Αλλά και μέσα στη βολή των ήσυχων ημερών τους
Αν γίνεται να συναντηθούν οι φίλοι που έχουνε ξεκόψει
Όχι μόνο στην έξαρση των λυτρωτικών τους οραμάτων
Αλλά και μέσα στην τριβή ατομικών επιδιώξεων
Αν γίνεται οι άλλοι να χωρέσουν στον προσωπικό σου χρόνο
Μαζί τους να μονοιάσεις μες στον απόρρητό σου χώρο
Αν γίνεται μονάχος σου να βρεις έναν καινούργιο φίλο
Ανάμεσα σε επιθετικούς γνωστούς και προσηνείς αγνώστους
Αν γίνεται να συμπορευτείς με τους παντοτινούς χορτάτους
Που τώρα κόπτονται για εκείνους που πεινούν
Εκεί που αναλογίζεσαι αν μπορείς ακόμα να απευθύνεσαι
Σε όσους απορρίπτουν πριν καν ακούσουνε τα λόγια σου
Να μην σιωπάς μπροστά σ’ αυτούς που δεν θέλουνε
Να ξέρουν πως όλοι μαζί βαδίζουμε προς τον θάνατο
Εκεί που προσπαθείς να μεταπείσεις όσους αρνιούνται
Πως η ζωή είναι από μόνη της ένα θαύμα…
Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση…"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου