Χρυσάφι είναι το βουνό...

«Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης». Που σημαίνει: «Ένας είναι ο καλύτερος οιωνός: ν’ αγωνιζόμαστε για την πατρίδα.» (Ιλιάδα, Μ 243)

Όπως οι απλοί άνθρωποι της Χαλκιδικής, που αμύνονται περί πάτρης, αγωνιζόμενοι ενάντια στην καταστροφική απληστία ντόπιων και ξένων «συμφερόντων». 

Σ’ αυτόν τον αγώνα ταιριάζει το παρακάτω θαυμάσιο άρθρο του Ελύτη:

«Χρυσάφι είναι το βουνό, χρυσάφι το νερό μας, χρυσάφι είναι ο τόπος μας, και τ’ όμορφο χωριό μας.

Έτσι ο ποιητής. Σκληρός. Και να ζητάει τ’ αδύνατα.

Ω, και να μπορούσανε, λέει, και τα οργανωμένα κράτη να οργανώσουνε μια δημόσια ζωή, με νόμους σαν αυτούς που διέπουν το άτομο. Να επιφοιτούσε στα κοινά η ψυχή, και μια διαταγή του Υπουργού Υγείας να ξαπόστελνε στα εργοστάσια επεξεργασίας αποριμμάτων όλες τις πενταροδεκάρες των συμφερόντων, για να βγουν έστω και λίγα γραμμάρια ομορφιάς. Να έπαιρνε πότε-πότε η συνεδρίαση του Κοινοβουλίου τις προεκτάσεις που παίρνει ένα δάκρυ, όταν διαθλά τις αθλιότητες όλες κι απομένει να λάμπει σαν μονόπετρο.

Κοντολογίς, να μπορούσαν και τη σημασία των λαών να τη μετράνε, όχι από το πόσα κεφάλια διαθέτουν για μακέλεμα, όπως συμβαίνει στις ημέρες μας, αλλά από το πόση ευγένεια παράγουν, ακόμη και κάτω από τις πιο δυσμενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός μας ο λαός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπου το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο φτηνό βαρκάκι, το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι, το χράμι, όλα τους αποπνέανε μιαν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων.

Τι σταμάτησε αυτά τα κινήματα ψυχής που αξιώθηκαν κι έφτασαν ως τις κοινότητες; Ποιος καπάκωσε μια τέτοιου είδους αρετή, που μπορούσε μια μέρα να μας οδηγήσει σ’ ένα ιδιότυπο, κομμένο στα μέτρα της χώρας, πολίτευμα; Όπου το κοινόν αίσθημα να συμπίπτει μ’ εκείνο των αρίστων. Τι έγινε η φύση που μαντεύουμε, αλλά δεν τη βλέπουμε; Ο αέρας που ακούμε, αλλά δεν τον εισπνέουμε;

Κουράστηκα να τα λέω. Θα ‘θελα να μην είχα πια τίποτα να πω, αλλά πώς; Που νιώθω να ‘μαι ακόμα γεμάτος, φορτωμένος, με τόνους ανέμων, τσουβάλια Ιουλίων, καλαθούνες ανθέων... Τα μωβ ξεχειλίζουν. Τα σκούρα μού κόβουν τους αγκώνες. Πολλά γαιώδη μουλιάζουν τα ρούχα μου. Άλλα, ελαφρότερα, γίνονται στοές, ρόπτρα, γεφυράκια, τρούλοι. Ανάγκη να ξεφορτώσω. Πώς όμως, που αυτά πλέον έγιναν στοιχεία του οργανισμού μου; Έτσι και τ’ αδειάσω, έσβησα».

Οδυσσέας Ελύτης, Τα δημόσια και τα ιδιωτικά, εκδ. Ίκαρος, Μάιος 1990