Στον Αη-Δημήτρη

Στη γιορτή του Αη-Δημήτρη αποφασίσαμε φέτος να μείνουμε λίγο περισσότερο μαζί, να έρθουμε πιο κοντά, πριν αποσυρθεί ο καθένας στο σπίτι του ή στις δουλειές του.

Με λίγο τσίπουρο, χωρίς μεζέδες, σμίγοντας τις φωνές μας με τον ήχο του κλαρίνου.

Με το τίπουτας…

Ούλοι αντάμα…

Να ζήσουμε τη γιορτή.

Η ζωή μας δεν ορίζεται μόνο από αλλού, από πάνω.

Εμείς αποφασίζουμε, αν ή ζωή θα είναι γιορτή ή αν θα είναι μόνο πληγή.

Ο Ρίτσος, ο Χικμέτ, ο Αη-Δημήτρης πολλά χρόνια πιο πριν, κατάφερναν να ζήσουν τη γιορτή και μέσα στη φυλακή.

Η δικιά μας φυλακή είναι η προσκόλληση στα πράγματα, ο φόβος μήπως τα χάσουμε ή μήπως δεν μπορέσουμε να τα αποκτήσουμε.

Η ελευθερία γίνεται ευτυχία, μόνο όταν ακολουθεί την αγάπη. Κι ο Αη-Δημήτρης θα μπορούσε να τραγουδάει στους φυλακισμένους το τραγούδι του Αγγελάκα «Η γιορτή»:

Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή

Κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο

Κι αν τ’ άφηνες, θ’ ανοίγαν μια ρωγμή

Απ’ το μικρό κελί σου ως το άπειρο

Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή

Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο

Κι αν τ’ άφηνες, θα καίγαν τη σιωπή

Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο

Πάνω απ’ τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο

Πάνω απ’ τη στάχτη…

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σ’ ό,τι σου τρώει την ψυχή

Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή

Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά, στη βροχή

Μας περιμένουν άδειες μέρες, ραγισμένοι ουρανοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή